Avonturen van Froschdame (3)

Hij vindt mijn profiel fantastisch.

Hij heeft het in één adem uitgelezen en voelde een groeiend ‘ja’ bij ieder woord.

Hij maakt desondanks een scherpe, spottende opmerking die mij doet schaterlachen.

Hij inspireert mij om op mijn beurt uitgebreid terug te schrijven.

Waarop hij weer uitgebreid terug schrijft.

En ik weer.

En hij weer.

Wie nu nog reageert is te laat, ik ben totaal geïnvolveerd, geboeid en gecharmeerd.

Binnen drie dagen weten we alles van elkaar.

Hij vertelt van het verloop van zijn huwelijk dat meer dan twintig jaar had geduurd.

Een man die zich binden kan!

Van het verloop van zijn carrière.

Een Fysicus en voormalig Sterrenkundige - hoe ontzagwekkend kan je het krijgen?

Van zijn intensief co-ouderschap van twee kinderen.

Een betrokken vader, die over de sociale capaciteiten beschikt om de relatie met zijn Ex goed te houden!

Van het fiasco van zijn laatste, kortstondige relatie. Inclusief de schade die hij erbij heeft opgelopen.

Een man die reflecteert! Die zijn verwondingen durft te tonen, wat een moed!.

Alles bij elkaar een warme en intelligente man. Een zorgzame, maar ook gepassioneerde man. Zo één, die zijn leven lang en tot over de rand van de uitputting heen zijn best voor anderen heeft gedaan en die nu toe is aan de diepgang waarnaar hij vanuit zijn gewonde ziel al zo lang zo ontzettend verlangt.

Op de foto's ziet hij er intrigerend uit. Avontuurlijk. Mannelijk. Sportief ook.
Of hij nu eindelijk een foto van mij mag zien?

Ik upload er gelijk vijf.
Want Hij, Hij! Mag nu wat mij betreft alles van me weten.

En hij komt het te weten.

Mijn relatiegeschiedenis.

Mijn carrièreverloop.

Mijn gezondheidsproblemen.

Mijn pijn over wat is geweest.

Mijn verlangens, mijn wensen, mijn hoop voor de toekomst.

Onze toon wordt vertrouwelijker, ik voel er van alles bij.

Het wonder dat zich kan voltrekken als twee mensen zich voor elkaar openen geschiedt alhier, voor het beeldscherm van mijn tien jaar oude Acer laptop.

Het gekke is alleen: Ik ben hier alléén.

Alleen?

’s Avonds ga ik dansen in Amsterdam en in mijn gedachten ben ik met hem, tegen hem aan kletsend, alvast voor-formulerend wat ik hem bij terugkomst allemaal digitaal ga vertellen.
 Alles namelijk wat ik onderweg meemaak. En hij, HIJ(!) zal al die informatie gulzig tot zich nemen, HIJ zal tot in detail willen weten wat ik hier zie, doe, denk en voel. En dat weten we, als één mens zich interesseert, dat is genoeg! Dat is genoeg om je eigen bestaan als zinvol te ervaren, genoeg om alle eenzaamheid ogenblikkelijk uit te roeien, de levensvreugde zege te laten vieren over de droefheid. Eén mens maar en er is een thuishaven in deze maffe wereld waarin je het ook maar uit moet zoeken, waar je zomaar in bent geslingerd zonder dat je erom hebt gevraagd en waar je jezelf zo vaak zo verloren voelt.
Eén mens, en alhoewel je natuurlijk al lang weet dat een partner, een geliefde of wat er nog meer voor namen zijn voor dat wat je zoekt, dat zo iemand er niet voor is om jouw hunkering naar eeuwig durend contact, naar nooit meer ophoudende koestering en intimiteit te bevredigen, ondanks dat je dat echt weet is de euforie niet meer tegen te houden.
Ik dans als een Derwisj want heb energie voor tien, ben open en vriendelijk naar iedereen. HEM ben ik nu alvast trouw - mijn danspartners die avond beperken zich tot een gehandicapte man en een man van boven de zeventig.

Als ik de danstent uitkom word ik ingehaald door de bus die ik moet hebben naar Centraal Station.

Ik begin te rennen, verlies een schoen en – bevallige en bevlogen Assepoester die ik ben – raap ik hem op, trek ook het ander hakje spontaan uit en v l i e g op blote voeten door de nacht naar de honderdvijftig meter verderop op mij nu wachtende bus, lachend en moeiteloos, ik kan me niet herinneren ooit in mijn leven zo snel en tegelijkertijd zo moeiteloos te zijn gerend, maar ja wat wil je, ik heb vleugels en de inzittenden applaudisseren dan ook voor deze werkelijk opzienbarende performance, het is overduidelijk: Ik ben verliefd - digitaal verliefd.

Arme Frosch.

Arme, dwaze Frosch.
En verder?
HIJ wil nu eindelijk weten hoe ik heet.

Ik voel me een beetje uit de veilige schaduw het zonlicht in getrokken.

Het schrijft prettig onder mijn Froschidentiteit.

Het leeft prettig onder mijn Froschidentiteit.

Maar heeft mijn toekomstige niet het recht mijn naam te kennen?

Dat heeft hij, vooruit dus maar.

Hij wil bovendien graag mijn  telefoonnummer en afspreken wil hij eigenlijk ook.

Aha, we komen ter zake.

Over twee dagen schikt het ons allebei, het wordt Rotterdam, 19:00 uur Centraal Station en dan 'ergens wat eten'.

Weemoedig neem ik afscheid van deze eerste fase van onze kennismaking, want ik weet natuurlijk niet wat ervoor in de plaats gaat komen.
Allereerst in ieder geval gespannen zenuwen.
En dan een enorme vreugde en nieuwsgierigheid naar hoe het zal zijn om eindelijk tegenover elkaar te staan.
Twee nachtjes slapen nog.

(wordt vervolgd)