Chronisch ziek?

Ik durf het nog niet zo goed.

Toegeven dat het misschien allemaal bullshit is.

Het spirituele magische denken.

‘You create your own reality.’

 ‘Energy follows attention.’

'Elke ziekte is heelbaar.'

‘Elke ziekte is symptoom van een dieper liggend probleem op zielsniveau.’

‘Elke ziekte kan je helpen om tot meer bewustzijn te komen.’

‘Wake-up call van je ziel!’

‘Je kan jezelf helen’.

Alleen een kwestie van het juiste dieet, luisteren naar je lichaam, je open stellen voor de helende krachten van het universum, het opnieuw in contact treden met je eigen kracht, maar vooral de juiste lessen leren uit deze door jezelf gemanifesteerde crisis die je – mits juist begrepen – een onmisbaar handje helpt op jouw persoonlijke weg naar het licht (waarbij je, dit eenmaal bereikt hebbende, je schitterende bijdrage aan de gemeenschap gaat leveren met als natuurlijk gevolg de daarbij horende erkenning, welvaart, de perfecte liefdevolle relatie etc. etc. etc.).

Jawel hoor.

Met de groeten van Jane Roberts, Neill Donald Walsh, Ekkard Tolle, Elisabeth Kübler-Ross, Thorwald Dethlefsen, Shaktie Gawain natuurlijk, want ook creatief visualiseren hoort er bij, Shirley Mc Laine. 

De beste wensen van extremere figuren als Chris Griscom, Rhea Powers, niet te vergeten de zogenaamd ‘opgestegen meesters’ Ramtha, Sanat Kumara.

De kenner weet waar ik het over heb.
Ik weet vrijwel zeker dat van degenen die dit lezen de ene helft in de lach schiet aangezien zij denken een goede grap te lezen.

Terwijl de andere helft denkt: Nou, en? Ga je twijfelen nu het moeilijk wordt?

Mijn aanhang is namelijk net als mijn innerlijk in twee kampen verdeeld, de nieuwe spirituelen en de harde atheïsten.

Een enerverende samenstelling.

Ook al schipper ik mijn leven lang al van het ene kamp naar het ander; met de een jaar geleden gestelde diagnose van een chronische ziekte dreigt mijn bootje nu toch langzaamaan aardig te kantelen.

Nu schep ik nog vlijtig met mijn leeg gelepeld mueslibekertje het over de reling klotsende water eruit, maar toen ik onlangs voor een mindfulnessoefening op de grond ging liggen ontdekte ik scheuren en gaten in de bodem van mijn fregatje die onmiskenbaar om een vakman vragen.

En die is er niet.

Of beter, uit de honderden is het lastig om die ene te kiezen die het misschien bij het juiste einde heeft.

“You must be a strong soul that the universe sends you such a demanding challenge."

En ik knik als een gevleid schaapje, omdat het universum het zo goed met me voor heeft.

“Het is natuurlijk niet voor niks dat dit op je pad komt”

Ik mompel instemmend en vul in gedachte reeds al mijn imperfecties in die een mogelijke oorzaak zouden kunnen zijn van zoiets achterlijks als een auto-immuunziekte.

Want geef nou toe: hoe duidelijk kan je het krijgen? Je lichaam blokkeert belangrijke functies met zijn eigen antistoffen, of anders gezegd: JE WERKT JEZELF TEGEN, nog niet begrepen?

De GGZ-mevrouw legt met milde blik haar boek “Leven met een chronische ziekte”Hoofdstuk 1: Het Rouwproces, fase 1: Ontkenning" voor me neer.

“Het is een lange weg naar acceptatie.”

Ik fiets huilend naar huis.

Bij het stoplicht ontmoet ik een vriendin die zich terloops laat ontvallen: ‘Nou ja chronisch, dat bestaat natuurlijk niet’

Wat nou.

Ik heb de nodige meditaties gevolgd, de ‘lichtworkshops’ gedaan, de healings ondergaan, de diëten geleefd, na-tuur-lijk de yogalessen gevolgd, dit alles weer los gelaten (je moet ook niet TE zijn/het geheim zit hem in de gouden middenweg/doe eens normaal/geef je over aan hoe het is).

Dit alles was heel prettig.

En duur.

Maar nu.

Wat als je gewoon pech hebt?

Als je zwakke constitutie gewoon een gevolg van genetische aanleg is?

Niks geen ziel op weg naar het licht?

Nada een universum dat voor je zorgt?

Niente een ‘Hoger zelf’ dat je te hulp kan schieten als je het telefoonnummer maar kan vinden?

Alle healinghocuspocus niet meer dan een collectief blijven hangen in fase één van de rouwverwerking?

Een hoop fantasie om de harde realiteit maar niet onder ogen te zien.

Dat we eindelijk zijn.

Dat een ziekte een ziekte is.

Door niemand en voor niemand bedoeld.

Gewoon een foutje van de natuur.

Oh wee oh wee, mijn bootje kantelt.