Avonturen van Froschdame (3)

Hij vindt mijn profiel fantastisch.

Hij heeft het in één adem uitgelezen en voelde een groeiend ‘ja’ bij ieder woord.

Hij maakt desondanks een scherpe, spottende opmerking die mij doet schaterlachen.

Hij inspireert mij om op mijn beurt uitgebreid terug te schrijven.

Waarop hij weer uitgebreid terug schrijft.

En ik weer.

En hij weer.

Wie nu nog reageert is te laat, ik ben totaal geïnvolveerd, geboeid en gecharmeerd.

Binnen drie dagen weten we alles van elkaar.

Hij vertelt van het verloop van zijn huwelijk dat meer dan twintig jaar had geduurd.

Een man die zich binden kan!

Van het verloop van zijn carrière.

Een Fysicus en voormalig Sterrenkundige - hoe ontzagwekkend kan je het krijgen?

Van zijn intensief co-ouderschap van twee kinderen.

Een betrokken vader, die over de sociale capaciteiten beschikt om de relatie met zijn Ex goed te houden!

Van het fiasco van zijn laatste, kortstondige relatie. Inclusief de schade die hij erbij heeft opgelopen.

Een man die reflecteert! Die zijn verwondingen durft te tonen, wat een moed!.

Alles bij elkaar een warme en intelligente man. Een zorgzame, maar ook gepassioneerde man. Zo één, die zijn leven lang en tot over de rand van de uitputting heen zijn best voor anderen heeft gedaan en die nu toe is aan de diepgang waarnaar hij vanuit zijn gewonde ziel al zo lang zo ontzettend verlangt.

Op de foto's ziet hij er intrigerend uit. Avontuurlijk. Mannelijk. Sportief ook.
Of hij nu eindelijk een foto van mij mag zien?

Ik upload er gelijk vijf.
Want Hij, Hij! Mag nu wat mij betreft alles van me weten.

En hij komt het te weten.

Mijn relatiegeschiedenis.

Mijn carrièreverloop.

Mijn gezondheidsproblemen.

Mijn pijn over wat is geweest.

Mijn verlangens, mijn wensen, mijn hoop voor de toekomst.

Onze toon wordt vertrouwelijker, ik voel er van alles bij.

Het wonder dat zich kan voltrekken als twee mensen zich voor elkaar openen geschiedt alhier, voor het beeldscherm van mijn tien jaar oude Acer laptop.

Het gekke is alleen: Ik ben hier alléén.

Alleen?

’s Avonds ga ik dansen in Amsterdam en in mijn gedachten ben ik met hem, tegen hem aan kletsend, alvast voor-formulerend wat ik hem bij terugkomst allemaal digitaal ga vertellen.
 Alles namelijk wat ik onderweg meemaak. En hij, HIJ(!) zal al die informatie gulzig tot zich nemen, HIJ zal tot in detail willen weten wat ik hier zie, doe, denk en voel. En dat weten we, als één mens zich interesseert, dat is genoeg! Dat is genoeg om je eigen bestaan als zinvol te ervaren, genoeg om alle eenzaamheid ogenblikkelijk uit te roeien, de levensvreugde zege te laten vieren over de droefheid. Eén mens maar en er is een thuishaven in deze maffe wereld waarin je het ook maar uit moet zoeken, waar je zomaar in bent geslingerd zonder dat je erom hebt gevraagd en waar je jezelf zo vaak zo verloren voelt.
Eén mens, en alhoewel je natuurlijk al lang weet dat een partner, een geliefde of wat er nog meer voor namen zijn voor dat wat je zoekt, dat zo iemand er niet voor is om jouw hunkering naar eeuwig durend contact, naar nooit meer ophoudende koestering en intimiteit te bevredigen, ondanks dat je dat echt weet is de euforie niet meer tegen te houden.
Ik dans als een Derwisj want heb energie voor tien, ben open en vriendelijk naar iedereen. HEM ben ik nu alvast trouw - mijn danspartners die avond beperken zich tot een gehandicapte man en een man van boven de zeventig.

Als ik de danstent uitkom word ik ingehaald door de bus die ik moet hebben naar Centraal Station.

Ik begin te rennen, verlies een schoen en – bevallige en bevlogen Assepoester die ik ben – raap ik hem op, trek ook het ander hakje spontaan uit en v l i e g op blote voeten door de nacht naar de honderdvijftig meter verderop op mij nu wachtende bus, lachend en moeiteloos, ik kan me niet herinneren ooit in mijn leven zo snel en tegelijkertijd zo moeiteloos te zijn gerend, maar ja wat wil je, ik heb vleugels en de inzittenden applaudisseren dan ook voor deze werkelijk opzienbarende performance, het is overduidelijk: Ik ben verliefd - digitaal verliefd.

Arme Frosch.

Arme, dwaze Frosch.
En verder?
HIJ wil nu eindelijk weten hoe ik heet.

Ik voel me een beetje uit de veilige schaduw het zonlicht in getrokken.

Het schrijft prettig onder mijn Froschidentiteit.

Het leeft prettig onder mijn Froschidentiteit.

Maar heeft mijn toekomstige niet het recht mijn naam te kennen?

Dat heeft hij, vooruit dus maar.

Hij wil bovendien graag mijn  telefoonnummer en afspreken wil hij eigenlijk ook.

Aha, we komen ter zake.

Over twee dagen schikt het ons allebei, het wordt Rotterdam, 19:00 uur Centraal Station en dan 'ergens wat eten'.

Weemoedig neem ik afscheid van deze eerste fase van onze kennismaking, want ik weet natuurlijk niet wat ervoor in de plaats gaat komen.
Allereerst in ieder geval gespannen zenuwen.
En dan een enorme vreugde en nieuwsgierigheid naar hoe het zal zijn om eindelijk tegenover elkaar te staan.
Twee nachtjes slapen nog.

(wordt vervolgd)

Avonturen van Froschdame (2)

Diezelfde avond nog stromen de reacties binnen

Ik had bedacht dat het zeker een jaar zou duren voordat ik weer ‘aan de man’ zou raken en schrik van de zeer concrete reacties die om even concrete antwoorden vragen - niet over een jaar, maar nu.

Om te beginnen is daar ‘Marsram’.

Mijn profiel was ‘veelbelovend’ maar waar is de foto??

Als ik op mijn beurt naar zijn profiel ga om te kijken met wie ik te maken heb waait de harde wind van een onstuitbare veroveraar me tegemoet.

Hij ís alles, kent alles, weet alles, zwakheden van welk soort dan ook zijn hem vreemd en getreuzel zoals aftasterig mailen voor een eerste date heeft zijn volste verachting.

Lang geleden heeft hij zichzelf al gevonden, nu nog de dame die bij deze kanjer past.

Wat er ‘veelbelovend’ aan mijn profiel is voor deze superman kan ik met alle fantasie niet bedenken.

Om hem vriendelijk op het kennelijke misverstand te wijzen schrijf ik terug dat ik onder de indruk ben van zijn zelfbewustzijn en dat hij – mocht het echt zijn – graag een sneetje ervan naar me op mag sturen, maar dat een gelijkwaardige relatie tussen ons waarschijnlijk niet tot de mogelijkheden behoort.

Wie zo over zichzelf denkt kan beter zelfhulpcursussen geven in plaats van op datingsites rondhangen, lijkt me.

Maar het beschreven vermogen tot zelfspot van Marsram heeft blijkbaar andere triggers nodig om tot bloei te komen.

Want als antwoord krijg ik er digitaal zo verschrikkelijk van langs dat ik me met trillende handen naar mijn profiel haast om er een voorkeur voor niet-dominante mannen aan toe te voegen.

We date and we learn, is het niet?

Nummer twee is een vriendelijke, kalende Utrechtenaar die mijn schrijfstijl prijst en veel woorden investeert om alvast onze dertien jaar leeftijdsverschil goed te praten; hij heeft dan naar eigen zeggen grijs haar dat hij om authenticiteitsredenen niet verft, maar verder kan hij mak-ke-lijk met een jongere vrouw mee – ‘op ieder gebied’.

Goed.

Nummer drie vindt mijn tekst te lang en daagt mij in ontzettend vlot en sexy Engels uit om meer te ‘performen’ zodat hij meer onder de indruk van mij kan zijn.

De censuur van de redactie beperkt zich kennelijk tot het weigeren van dierenfoto’s - schrijven mag men wat men wil.

Ik ga nu voorzichtig de profielen van de mannen bekijken die volgens de site uitstekend bij me passen - een stuk of honderd.

Het is natuurlijk overweldigend.

Mannen in pak, mannen op sportfietsen, mannen in de bergen, mannen op boten.

Mannen nonchalant tegen een muur geleund, zittend op een steen, mannen naast weggeknipte vrouwen of kinderen, mannen in contact met een of ander dier.

Geen Frosch.

Bierdrinkende, pannenkoek etende, sigaar rokende, PowerPoint presentatie houdende en heel veel hardlopende mannen.

Grijnzende, peinzende, lachende, uitdagend blikkende of juist mysterieus wegkijkende mannen.

Zij allen zoeken een lieve vrouw.

De meesten zoeken daarbij ook een zelfstandige vrouw.

Velen zoeken een verzorgde vrouw.

Alléén dat laatste wordt ook geconcretiseerd:

De één ziet graag hakken en jurkjes, de ander heeft voorkeur voor laarzen, spijkerbroek en gelakte nagels, íemand wil graag een vrouw die na een gezamenlijke strandwandeling direct aandacht aan haar door de wind in wanorde gebracht kapsel besteedt.

Eén iemand komt er overigens openlijk voor uit graag naar Jan Smit te luisteren.

En iemand anders geeft aan, niet in een zelfgemaakte ballon rond de wereld te willen vliegen, wat mij meer nog dan naar hem, vooral nieuwsgierig naar zijn Ex maakt.

Iedereen wil uit eten, iedereen wil genieten. Iedereen houdt van Tarantino.

Iedereen is ondernemend en energiek, niemand hangt op de bank.

Niemand is moe, niemand heeft deuken opgelopen door eerdere relaties, terwijl de meesten gescheiden zijn en kinderen hebben.

Eén iemand geeft toe bindingsangst te hebben, wat ik zo sympathiek vind dat ik - als het niet zo zinloos was - hem gelijk een bericht zou willen sturen.

Ik ga naar bed.

Als ik de volgende avond naar mijn mailbox ga, ligt zijn bericht er.

En hier begint eigenlijk pas het eerste avontuur van Froschdame.

(wordt vervolgd)