Een half jaar?? Er is toch geen half jaar verstreken sinds deel vier!
Ja hoor.
Maar dat is publieksmishandeling!
Nou nou…..
Wat nou?
Er kwam iets tussen.
Aha.
Een zolderverbouwing.
Zo zo.
En mijn computer crashte.
Ah ja.
En optredens, festivals, belangrijke zaken, je weet wel.
Tuurlijk. Nog meer?
Hoofdluis.
Hoofdluis. Ga je nu beginnen of hoe zit het eigenlijk?
Ik ben mijn aantekeningen kwijt.
Des te beter. Leve de artistieke vrijheid. Je kreeg hoofdpijn en je zou die man eindelijk ontmoeten, als ik je op weg mag helpen. Kwam ie nou opdagen?
Dat kwam die.
Enne?
Oké. Het was warm, ja? Eén van de laatste warme dagen voordat de herfst het stokje definitief over zou nemen.
DE HERFST??? Ik denk het verhaal speelt zich in de vroege lente af?
Nee! Nee. Ik schreef het in de lente, het was toen al een paar maanden geleden. Wil je ’t nou horen of niet?
Sorry, ga door.
Het was dus warm. Nee, het was heet! Mijn lievelingsweer, zo’ n gevoel dat je kan zwemmen in de lucht, ik had mijn kortste rokje aan. En klompen natuurlijk.
Tuurlijk. Wat draag je anders op een eerste date.
Niet zo bij de hand, hey. Dat van die klompen speelt later nog een cruciale rol. En als je nu niet je bek houdt dan klap ik gewoon mijn laptop dicht en dan kan je zien waar je blijft met die blog van je.
Tss…tss tss…prinses met kapsones, hè?
Ach. Dat weet je nog. Dat riep hij inderdaad al vóór onze ontmoeting. Nou het werd nog erger. Misschien dat ik daarom zo om de hete brei heen dans. Ik ben er nou nét niet trots op hoe het verhaal afloopt.
Het loopt af?
Natuurlijk loopt het af. Alle verhalen lopen af.
Wat naar. Maar jij had dus klompen aan.
Ja dat had ik. Roze klompen. Ik vond dat ik er mooi uitzag. Was ook happy. Had er zin in, in een mooie avond. En om die met een leuke man door te brengen. Al kon ik de spanning niet zo heel goed verdragen, geloof ik. Ik had trouwens ook een blokker op, tegen de migraine. Dan ben ik altijd zo’n beetje.. laat ik zeggen dat ik de gevoeligheid verlies voor wat gepast en ongepast is.
Je hebt hem ter begroeting de kleren van het lijf gescheurd?
Nee!! Had ik dat maar gedaan, dan was het zeker anders gelopen. Anders in de zin van beter. Nee, de begroeting was okay. Alhoewel ik een beetje van hem schrok. Niet dat hij niet knap was of onsympathiek of wat dan ook in die richting. Maar hij was…weet je, die man die daar op Centraal Station zo lichtvoetig en zo ontzettend op tijd door de poortjes trad, die man was een totaal vreemd iemand voor me. Terwijl ik meerdere foto’s van hem had gezien! In levende lijve was hij een heel ander type man dan ik had gedacht. Een volkomen vreemd mens dat veel te veel van me wist. En omgekeerd wist ik ook van alles over hem en dat kon ik met zijn verschijning weer helemaal niet rijmen. Ik was echt een beetje van slag.
En toen?
Toen heb ik gesmalltalked als een professional. Gewoon koelbloedig weggekletst dat ongemak. En na een uur of wat werd het nog een goede avond. Een hele goede avond zelfs. Op de boot naar Hotel New York, daar lekker gegeten, teruggewandeld over de Erasmusbrug. Zonsondergang, zijn hand op mijn rug, de hele romantische reutemeteut. En gekletst, gekletst, gekletst. En geschaterlacht. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Als je met zo iemand je leven zou delen dan verveel je je geen seconde meer‘.
Niet dat dát jouw probleem is.
Ik bedoel maar - het was echt een onderhoudende, leuke avond.
Leuk. En toen.
Bracht ik hem naar de trein.
En toen?
Zei ik dat ik me niet verliefd voelde of zo, maar dat ik het wel gezellig had gevonden.
Prima. En toen.
Kreeg ik zeer enthousiaste sms’jes de volgende dag.
Ah, nu wordt het interessant! En toen!?
Stuurde ik hem een mail dat hij te smal gebouwd was.
Sorry?
En te klein was.
What the heck..WAAROM?
Weet ik veel. Ik zei toch dat ik mijn aantekeningen kwijt was?
Kom over de brug, dame. Wat was er aan de hand?
Nou, sowieso had ik niet letterlijk geschreven dat ik hem te smal vond, maar tussen de regels door kon je dat wel zo lezen. In ieder geval was dat wat hij eruit haalde.
Maar WAAROM?
Ik had geloof ik het gevoel dat ik een statement moest afgeven. Zijn verwachtingen moest temperen of zo. Maar het was in eerste instantie geeneens als afwijzing bedoeld! Ik had hem op zich best terug willen zien.
Een vreemde manier om dat tot uitdrukking te brengen.
Jaaaa ja, ik weet het, het was verdomd onhandig. Maar kijk, het was ook nog eens zo dat ik de dag na onze ontmoeting nog eens naar zijn profiel ging.
Om..?
Om hem nog een keer voor me te zien en te resumeren wat ik nou eigenlijk voelde en hoe het verder moest en zo.
En toen zag ik tot mijn verbazing dat hij zijn tekst in de tussentijd had aangepast.
Oh?
Hij had er een passage aan toegevoegd waarvan ik had kunnen zweren dat die er eerst niet in had gestaan. En in deze passage schreef hij dat hij - behalve inhoudelijke wensen met betrekking tot zijn toekomstige partner - ook wat ‘typisch mannelijke’ wensen had. Hij vond het bijvoorbeeld leuk als een vrouw slank was.
Check.
En zij vaker rokjes of jurkjes droeg.
Check.
Met hakjes, elegantie wilde hij zien.
Stond er iets van klompen?
Er stond niets van klompen.
Daar was ik al bang voor.
Wat er wél stond was dat de dame in kwestie ook met haar hakjes aan niet torenhoog boven hem uit zou moeten rijzen maar tikkie op ooghoogte moest blijven. En nog meer van dat.
Aha. Hij had ook een plaatje in zijn hoofd.
Precies! En toen dacht ik..
…dat het tijd was hem te vertellen wat je in werkelijkheid zocht?
Nou ja, zoiets. In ieder geval dacht ik dat als híj al met die oppervlakkige shit komt, ik er ook best eerlijk over mag zijn.
Oppervlakkige shit…daar komen we zo nog op terug.
Met als achterliggende gedachte dat als je allebei hebt uitgesproken dat je wat imperfecties aan de ander vaststelt, dat je dat dan los kan laten. En je je vervolgens kunt openen voor de persoon erachter.
Een mooie gedachte. Daar heb je zeker een cursus voor gevolgd?
Dat heb ik inderdaad. Is daar soms iets mis mee?
Niks mis mee. Alleen - seksuele aantrekkingskracht werkt bij de gratie van primaire gevoelens, niet van mooie gedachtes.
Oh ja? Nou mijns inziens is het een kwestie van bewustwording. Je legt je ideaalbeeld tussen jou en de ander en houdt hem daarmee op afstand. Omdat je bang bent voor contact, voor een eventuele afwijzing of wat dan ook. En als je dat doorhebt en het los kan laten dan kom je pas écht dicht bij elkaar.
Jouw mail was dus eigenlijk een poging om dichter bij hem te komen? Wat buitengewoon nobel.
En begreep hij je `toenadering`?
Wat je begrijpen noemt. Hij noemde mij vals. En manipulatief. En beledigend en laf. Hij keerde weer terug naar zijn `Prinses met Kapsones’ en voegde er nog een `suikerlaagje met achterbakse inhoud’ aan toe.
Ik schijn het bovendien de hele avond uitgebreid over het goede seksleven met mijn ex gehad te hebben.
Zeg, Frosch? Ben jij nog goed bij je hoofd?
Nee ben ik niet, kan ik me ook echt niet herinneren. Zoiets doe je toch niet? Vervloekte blokkers.
En dat was dát neem ik aan?
Ja.
Da’s nie’ best.
Zei ik toch. Wroeging en schuld. Ik schaam me kapot, echt.
Rustig maar, het was misschien niet zo’n beste actie, maar er zijn echtwel ergere dingen.
Zoals?
………..(stilte)
Ik vroeg: Zoals?
Je hebt altijd nog het conflict in Gaza.
……….(stilte)
Hey.
Wat.
Je viel toch gewoon niet op hem, dat kan toch?
Nee ik viel niet op hem. En daar zit ik misschien nog het meest mee. Daar leg je heel je ziel digitaal op tafel, die ander doet dat ook, het lijkt een heuse klik en dan komt ie gewoon niet door de fysieke keuring. Niks geen integere zoektocht naar het wezen van de ander, niks geen diepgang. Te smalle schouders en klaar. Ik wist niet dat ik zo`n oppervlakkige zielenpoot ben. En dan ook nog die ander zo kwetsen. Gadver.
Nou nou, er was ook nog het grapje van de Duitsers die niet om orale seks kunnen lachen. Of zo. Dat beviel je toch ook al niet? En ís het wel een kwestie van een „perfect” plaatje’? Fysieke voorkeur is toch juist iets heel persoonlijks. Weet je bv nog onlangs die vadsige vago met die bierbuik? Daar viel je toch ook op?
Dank je, ik denk niet dat dit de gelegenheid is om daarover...
En even later die lomperik met die bril? Die had trouwens ook een bierbuik.
Ik zeg net dat dit niet ..
En die met die bochel?
Bochel? Wat voor bochel? Da’s toch helemaal niet waar!
Ik had je wel even, hé?
Erg leuk.
Wat ik bedoel te zeggen is: De ene keer val je voor iemand ONDANKS zijn imperfecties. Een andere keer heb je het gevoel dat je voor iemand valt OM zijn imperfecties. En de derde keer wijs je iemand af en denk je dat je hem afwijst VANWEGE zijn imperfecties is. Maar zo zit de liefde niet in elkaar.
En hoe zit zij dan wél in elkaar?
Dat moet je mij niet vragen.
Wie moet ik het vragen?
Iemand die het weet.
Jij bent echt heel grappig, jij.
En jij een onnozel ding. Als er een geldig antwoord op deze vraag was dan zouden die datingsites niet zo storm lopen. En was de wereldliteratuur een dun stapeltje papier.
Weet je wat ik nou zo merkwaardig vind?
Wat nu nog?
Op één uitzondering na heb ik altijd relaties gehad met kleine mannen.
Frosch??
Hm.
Is dat echt waar?
Hm.
Je begrijpt toch wel dat dit hele gesprek nu eigenlijk overnieuw moet?
Overnieuw? Ik dacht er juist aan om het definitief af te ronden.
Ben je ontmoedigd?
Wel een beetje moe.
Van die éne ontmoeting?
Nee nee, ook van de andere ontmoetingen. Die met de gelovige politicus bijvoorbeeld, die niet wist wat ie met zijn leven aan moest. En die met de depressieve filosoof die op de eerste date over van zijn incestverleden uitpakte. En die met..
Is dat echt waar?
Het zou waar kunnen zijn.
Is het nou waar of is het niet waar?
Alle gelijkenissen met levende personen...
Kijk, soms ben je wél handig.
Soms.
Ja hoor.
Maar dat is publieksmishandeling!
Nou nou…..
Wat nou?
Er kwam iets tussen.
Aha.
Een zolderverbouwing.
Zo zo.
En mijn computer crashte.
Ah ja.
En optredens, festivals, belangrijke zaken, je weet wel.
Tuurlijk. Nog meer?
Hoofdluis.
Hoofdluis. Ga je nu beginnen of hoe zit het eigenlijk?
Ik ben mijn aantekeningen kwijt.
Des te beter. Leve de artistieke vrijheid. Je kreeg hoofdpijn en je zou die man eindelijk ontmoeten, als ik je op weg mag helpen. Kwam ie nou opdagen?
Dat kwam die.
Enne?
Oké. Het was warm, ja? Eén van de laatste warme dagen voordat de herfst het stokje definitief over zou nemen.
DE HERFST??? Ik denk het verhaal speelt zich in de vroege lente af?
Nee! Nee. Ik schreef het in de lente, het was toen al een paar maanden geleden. Wil je ’t nou horen of niet?
Sorry, ga door.
Het was dus warm. Nee, het was heet! Mijn lievelingsweer, zo’ n gevoel dat je kan zwemmen in de lucht, ik had mijn kortste rokje aan. En klompen natuurlijk.
Tuurlijk. Wat draag je anders op een eerste date.
Niet zo bij de hand, hey. Dat van die klompen speelt later nog een cruciale rol. En als je nu niet je bek houdt dan klap ik gewoon mijn laptop dicht en dan kan je zien waar je blijft met die blog van je.
Tss…tss tss…prinses met kapsones, hè?
Ach. Dat weet je nog. Dat riep hij inderdaad al vóór onze ontmoeting. Nou het werd nog erger. Misschien dat ik daarom zo om de hete brei heen dans. Ik ben er nou nét niet trots op hoe het verhaal afloopt.
Het loopt af?
Natuurlijk loopt het af. Alle verhalen lopen af.
Wat naar. Maar jij had dus klompen aan.
Ja dat had ik. Roze klompen. Ik vond dat ik er mooi uitzag. Was ook happy. Had er zin in, in een mooie avond. En om die met een leuke man door te brengen. Al kon ik de spanning niet zo heel goed verdragen, geloof ik. Ik had trouwens ook een blokker op, tegen de migraine. Dan ben ik altijd zo’n beetje.. laat ik zeggen dat ik de gevoeligheid verlies voor wat gepast en ongepast is.
Je hebt hem ter begroeting de kleren van het lijf gescheurd?
Nee!! Had ik dat maar gedaan, dan was het zeker anders gelopen. Anders in de zin van beter. Nee, de begroeting was okay. Alhoewel ik een beetje van hem schrok. Niet dat hij niet knap was of onsympathiek of wat dan ook in die richting. Maar hij was…weet je, die man die daar op Centraal Station zo lichtvoetig en zo ontzettend op tijd door de poortjes trad, die man was een totaal vreemd iemand voor me. Terwijl ik meerdere foto’s van hem had gezien! In levende lijve was hij een heel ander type man dan ik had gedacht. Een volkomen vreemd mens dat veel te veel van me wist. En omgekeerd wist ik ook van alles over hem en dat kon ik met zijn verschijning weer helemaal niet rijmen. Ik was echt een beetje van slag.
En toen?
Toen heb ik gesmalltalked als een professional. Gewoon koelbloedig weggekletst dat ongemak. En na een uur of wat werd het nog een goede avond. Een hele goede avond zelfs. Op de boot naar Hotel New York, daar lekker gegeten, teruggewandeld over de Erasmusbrug. Zonsondergang, zijn hand op mijn rug, de hele romantische reutemeteut. En gekletst, gekletst, gekletst. En geschaterlacht. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Als je met zo iemand je leven zou delen dan verveel je je geen seconde meer‘.
Niet dat dát jouw probleem is.
Ik bedoel maar - het was echt een onderhoudende, leuke avond.
Leuk. En toen.
Bracht ik hem naar de trein.
En toen?
Zei ik dat ik me niet verliefd voelde of zo, maar dat ik het wel gezellig had gevonden.
Prima. En toen.
Kreeg ik zeer enthousiaste sms’jes de volgende dag.
Ah, nu wordt het interessant! En toen!?
Stuurde ik hem een mail dat hij te smal gebouwd was.
Sorry?
En te klein was.
What the heck..WAAROM?
Weet ik veel. Ik zei toch dat ik mijn aantekeningen kwijt was?
Kom over de brug, dame. Wat was er aan de hand?
Nou, sowieso had ik niet letterlijk geschreven dat ik hem te smal vond, maar tussen de regels door kon je dat wel zo lezen. In ieder geval was dat wat hij eruit haalde.
Maar WAAROM?
Ik had geloof ik het gevoel dat ik een statement moest afgeven. Zijn verwachtingen moest temperen of zo. Maar het was in eerste instantie geeneens als afwijzing bedoeld! Ik had hem op zich best terug willen zien.
Een vreemde manier om dat tot uitdrukking te brengen.
Jaaaa ja, ik weet het, het was verdomd onhandig. Maar kijk, het was ook nog eens zo dat ik de dag na onze ontmoeting nog eens naar zijn profiel ging.
Om..?
Om hem nog een keer voor me te zien en te resumeren wat ik nou eigenlijk voelde en hoe het verder moest en zo.
En toen zag ik tot mijn verbazing dat hij zijn tekst in de tussentijd had aangepast.
Oh?
Hij had er een passage aan toegevoegd waarvan ik had kunnen zweren dat die er eerst niet in had gestaan. En in deze passage schreef hij dat hij - behalve inhoudelijke wensen met betrekking tot zijn toekomstige partner - ook wat ‘typisch mannelijke’ wensen had. Hij vond het bijvoorbeeld leuk als een vrouw slank was.
Check.
En zij vaker rokjes of jurkjes droeg.
Check.
Met hakjes, elegantie wilde hij zien.
Stond er iets van klompen?
Er stond niets van klompen.
Daar was ik al bang voor.
Wat er wél stond was dat de dame in kwestie ook met haar hakjes aan niet torenhoog boven hem uit zou moeten rijzen maar tikkie op ooghoogte moest blijven. En nog meer van dat.
Aha. Hij had ook een plaatje in zijn hoofd.
Precies! En toen dacht ik..
…dat het tijd was hem te vertellen wat je in werkelijkheid zocht?
Nou ja, zoiets. In ieder geval dacht ik dat als híj al met die oppervlakkige shit komt, ik er ook best eerlijk over mag zijn.
Oppervlakkige shit…daar komen we zo nog op terug.
Met als achterliggende gedachte dat als je allebei hebt uitgesproken dat je wat imperfecties aan de ander vaststelt, dat je dat dan los kan laten. En je je vervolgens kunt openen voor de persoon erachter.
Een mooie gedachte. Daar heb je zeker een cursus voor gevolgd?
Dat heb ik inderdaad. Is daar soms iets mis mee?
Niks mis mee. Alleen - seksuele aantrekkingskracht werkt bij de gratie van primaire gevoelens, niet van mooie gedachtes.
Oh ja? Nou mijns inziens is het een kwestie van bewustwording. Je legt je ideaalbeeld tussen jou en de ander en houdt hem daarmee op afstand. Omdat je bang bent voor contact, voor een eventuele afwijzing of wat dan ook. En als je dat doorhebt en het los kan laten dan kom je pas écht dicht bij elkaar.
Jouw mail was dus eigenlijk een poging om dichter bij hem te komen? Wat buitengewoon nobel.
En begreep hij je `toenadering`?
Wat je begrijpen noemt. Hij noemde mij vals. En manipulatief. En beledigend en laf. Hij keerde weer terug naar zijn `Prinses met Kapsones’ en voegde er nog een `suikerlaagje met achterbakse inhoud’ aan toe.
Ik schijn het bovendien de hele avond uitgebreid over het goede seksleven met mijn ex gehad te hebben.
Zeg, Frosch? Ben jij nog goed bij je hoofd?
Nee ben ik niet, kan ik me ook echt niet herinneren. Zoiets doe je toch niet? Vervloekte blokkers.
En dat was dát neem ik aan?
Ja.
Da’s nie’ best.
Zei ik toch. Wroeging en schuld. Ik schaam me kapot, echt.
Rustig maar, het was misschien niet zo’n beste actie, maar er zijn echtwel ergere dingen.
Zoals?
………..(stilte)
Ik vroeg: Zoals?
Je hebt altijd nog het conflict in Gaza.
……….(stilte)
Hey.
Wat.
Je viel toch gewoon niet op hem, dat kan toch?
Nee ik viel niet op hem. En daar zit ik misschien nog het meest mee. Daar leg je heel je ziel digitaal op tafel, die ander doet dat ook, het lijkt een heuse klik en dan komt ie gewoon niet door de fysieke keuring. Niks geen integere zoektocht naar het wezen van de ander, niks geen diepgang. Te smalle schouders en klaar. Ik wist niet dat ik zo`n oppervlakkige zielenpoot ben. En dan ook nog die ander zo kwetsen. Gadver.
Nou nou, er was ook nog het grapje van de Duitsers die niet om orale seks kunnen lachen. Of zo. Dat beviel je toch ook al niet? En ís het wel een kwestie van een „perfect” plaatje’? Fysieke voorkeur is toch juist iets heel persoonlijks. Weet je bv nog onlangs die vadsige vago met die bierbuik? Daar viel je toch ook op?
Dank je, ik denk niet dat dit de gelegenheid is om daarover...
En even later die lomperik met die bril? Die had trouwens ook een bierbuik.
Ik zeg net dat dit niet ..
En die met die bochel?
Bochel? Wat voor bochel? Da’s toch helemaal niet waar!
Ik had je wel even, hé?
Erg leuk.
Wat ik bedoel te zeggen is: De ene keer val je voor iemand ONDANKS zijn imperfecties. Een andere keer heb je het gevoel dat je voor iemand valt OM zijn imperfecties. En de derde keer wijs je iemand af en denk je dat je hem afwijst VANWEGE zijn imperfecties is. Maar zo zit de liefde niet in elkaar.
En hoe zit zij dan wél in elkaar?
Dat moet je mij niet vragen.
Wie moet ik het vragen?
Iemand die het weet.
Jij bent echt heel grappig, jij.
En jij een onnozel ding. Als er een geldig antwoord op deze vraag was dan zouden die datingsites niet zo storm lopen. En was de wereldliteratuur een dun stapeltje papier.
Weet je wat ik nou zo merkwaardig vind?
Wat nu nog?
Op één uitzondering na heb ik altijd relaties gehad met kleine mannen.
Frosch??
Hm.
Is dat echt waar?
Hm.
Je begrijpt toch wel dat dit hele gesprek nu eigenlijk overnieuw moet?
Overnieuw? Ik dacht er juist aan om het definitief af te ronden.
Ben je ontmoedigd?
Wel een beetje moe.
Van die éne ontmoeting?
Nee nee, ook van de andere ontmoetingen. Die met de gelovige politicus bijvoorbeeld, die niet wist wat ie met zijn leven aan moest. En die met de depressieve filosoof die op de eerste date over van zijn incestverleden uitpakte. En die met..
Is dat echt waar?
Het zou waar kunnen zijn.
Is het nou waar of is het niet waar?
Laat ik zeggen..zo waar als het verhaal van Froschdame.
Je dekt je in?Alle gelijkenissen met levende personen...
Kijk, soms ben je wél handig.
Soms.
